Χιλιάδες είναι οι νέοι νόμοι που υπογράφτηκαν τα τελευταία χρόνια. Αλλά κανένας από αυτούς δεν είναι υπέρ του Έλληνα πολίτη και κατ΄ επέκταση υπέρ του Έλληνα δανειολήπτη. Γιατί οι δανειολήπτες αποτελούν ένα μεγάλο, το μεγαλύτερο ίσως, τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί δεν υπάρχει σχεδόν ούτε μια οικογένεια πλέον που να μην έχει στις τάξεις κάποιο μέλος της που να είχε την ατυχία στο παρελθόν, στις παλιές καλές μέρες, που να μην είχε πάρει ένα δάνειο από τις τράπεζες, με σκοπό να κάνει πραγματικότητα κάποιο όνειρό του, ή να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του.

Κι αν κάποια στιγμή βγήκε κάποιος νόμος υπέρ του Έλληνα πολίτη, πολύ γρήγορα προέκυψε ένας άλλος, ο οποίος θα τον καταργούσε, ή θα περιόριζε σε μεγάλο βαθμό τους πολίτες που θα μπορούσαν να ευεργετηθούν από αυτό. Όπως για παράδειγμα ο νόμος Κατσέλη. Από κει που ο συγκεκριμένος νόμος είχε ψηφιστεί για να αποτελέσει ασπίδα προστασίας των ανυπεράσπιστων και αδύναμων δανειοληπτών, ξαφνικά βελτιώθηκε δήθεν, με αποτέλεσμα να αφήσει απροστάτευτους ακόμη περισσότερους δανειολήπτες.

Όπως διαβάζουμε, περισσότεροι από 1.478 νόμοι, 3.452 προεδρικά διατάγματα, 19.727 εξουσιοδοτήσεις και 59.393 σελίδες των ΦΕΚ, συνθέτουν το «τέρας» της πολυνομίας στη χώρα μας στο διάστημα των τελευταίων 15 ετών. Κι όλοι αυτοί οι νόμοι, αντί να κάνουν τα πράγματα πιο εύκολα για τους πολίτες, αλλά και για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις, είχαν το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Και τους δανειολήπτες άφησαν απροστάτευτους – για να μην πούμε ότι κανένας απολύτως νόμος δεν τους έλαβε υπόψη – αλλά και νέες επενδύσεις δεν έφεραν, καθώς συνετέλεσαν στο να κλείσουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, οι οποίες αποτελούσαν παραδοσιακά τον πυλώνα ανάπτυξης της ελληνικής αγοράς.

Πρόκειται ουσιαστικά για ένα γραφειοκρατικό ανοσιούργημα ενός εξαιρετικά πολύπλοκου -δαιδαλώδους- λαβύρινθου με χιλιάδες διοικητικές δομές και πολυνομία, που υπολογίζεται ότι κοστίζει στην υπερχρεωμένη Ελλάδα δύο φορές περισσότερο απ’ ό,τι οι τόκοι για τον υπέρογκο δανεισμό της. Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν καθημερινά οι κυβερνώντες και όλα τα κόμματα μέσα από τα κανάλια που ελέγχουν και με τα οποία συνεργάζονται, ότι για όλα φταίνε οι δανειολήπτες. Γιατί το ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι δεν φταίνε οι δανειολήπτες. Γιατί ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι οι δανειολήπτες δεν επέλεξαν να μείνουν άνεργοι και να γίνουν φτωχοί από τη μια μέρα στην άλλη. Ξέρουν πολύ καλά ότι όταν οι δανειολήπτες έπαιρναν δάνεια, είχαν τη δυνατότητα να τα πληρώνουν.

Σε αντίθεση με τα ΜΜΕ, του καναλάρχες, τους μεγαλοεκδότες, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που ενώ πήραν υπέρογκα ποσά σε δάνεια, δεν είχαν τους όρους και τις προϋποθέσεις για να τα αποπληρώσουν και τα πήραν χωρίς καμία απολύτως εγγύηση. Γι αυτό και ένας νόμος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου είχε σκοπό να προστατέψει μόνο τα στελέχη των τραπεζών και των κομμάτων για τα θαλασσοδάνεια που πήραν τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εκείνης της συγκυβέρνησης. Ένας νόμος για τη προστασία των ίδιων και όχι των δανειοληπτών.

Τα τελευταία 15 χρόνια λοιπόν, το φαινόμενο του κρατισμού και της πολυνομίας/κακονομίας είναι πραγματικά εντυπωσιακό, όπως αποδεικνύουν τα στοιχεία έρευνας του φορέα διαΝΕΟσις, υπό τον τίτλο «Πολυνομία, Κακονομία και Γραφειοκρατία στην Ελλάδα», επισημαίνοντας πως την τελευταία 15ετία, θεσπίστηκαν περίπου 100 νόμοι ετησίως, με τους νόμους που δεν είναι κυρώσεις διεθνών συμβάσεων ή συμφωνιών να είναι περίπου οι μισοί (749 από τους 1.478).

Αποτέλεσμα αυτού είναι η «καθαρή» εθνική παραγωγή να είναι κατά μέσον όρο 50 νόμοι το χρόνο, για την περίοδο 2001 – 2015.

Πολύ περισσότερους ακόμη θα ψήφιζαν ακόμη. Αλλά κανένας δεν θα ήταν υπέρ του δανειολήπτη ή και του Έλληνα πολίτη. Και ιδίως τα τελευταία χρόνια, το μόνο που ενδιέφερε τους κυβερνώντες ήταν να ψηφίζουν νόμους υπέρ των δανειστών βάσει των συμφωνιών και των μνημονίων που έχουν υπογράψει οι κυβερνήσεις. Κατά τα άλλα, οι Έλληνες πολίτες μας αφορούν μόνο όταν πρέπει να πληρώνουν. Γι αυτό και όλοι οι νόμοι αυτό έχουν ως στόχο.

Πώς θα πάρουν όλο και περισσότερα χρήματα από τους Έλληνες πολίτες, πώς θα αρπάξουν τη περιουσία των δανειοληπτών, πώς θα αρπάξουν τα σπίτια τους και τις επιχειρήσεις τους για να ανοίξουν το δρόμο σε distress funds, γύπες, κοράκια και μεγαλοεπιχειρηματίες που θέλουν να αφανίσουν την ελληνική επιχειρηματικότητα για να πάρουν αυτοί τη θέση της.