Όχι μόνο δε αιφνιδιάστηκαν αλλά μάλλον… χάρηκαν κιόλας οι δανειστές με την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί και να οδηγηθεί η Ελλάδα σε εκλογές.
«Στις Βρυξέλλες, οι πρόωρες εκλογές στην Αθήνα αντιμετωπίζονται ως μια “ευκαιρία”, είναι ο τίτλος δημοσιεύματος στην εφημερίδα Le Monde, στο οποίο παρατίθενται σειρά, ενθαρρυντικών μάλλον δηλώσεων, από αξιωματούχους της ΕΕ.
«Κανένας φόβος. Η παραίτηση του Α. Τσίπρα και η οργάνωση των πρόωρων εκλογών τον Σεπτέμβριο δεν φαίνεται να ανησυχούν ιδιαίτερα τους Ευρωπαίους αξιωματούχους και τους εκπροσώπους των δανειστών» επισημαίνει η Monde.
Σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδει η Telegraph, κατά τη διάρκεια της συνάντησης της με την Πρόεδρο της Βραζιλίας, κα Ντίλμα Ρούσεφ, αναφέρθηκε στην απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να παραιτηθεί. Η Ρούσεφ ανέφερε στους δημοσιογράφους ότι η Μέρκελ της είπε πως η παραίτηση του Τσίπρα είναι μέρος της λύσης και όχι μέρος της κρίσης.
«Αυτή η παραίτηση, θεωρείται ως μια ευκαιρία από τους πιστωτές της Αθήνας, οι οποίοι ελπίζουν ότι ο Τσίπρας θα επανεκλεγεί, ότι θα ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο, ώστε να επιτευχθεί μια πιο συνεκτική κυβέρνηση με ενισχυμένη υποστήριξη προς το σχέδιο διάσωσης και την εφαρμογή των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων» δηλώνει στην Monde, διπλωματική πηγή από τις Βρυξέλλες.
«Εάν μετά τις εκλογές ο Α. Τσίπρας παραμείνει στην εξουσία με ένα σταθερό συνασπισμό θα έχει μερικές μόνο εβδομάδες για να θέσει σε εφαρμογή τα προαπαιτούμενα, πριν φθάσουν στην Αθήνα οι αξιωματούχοι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τον πρώτο «έλεγχο» των μεταρρυθμίσεων», συνεχίζει το δημοσίευμα.
Ποιες είναι οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις που δηλώνει η Monde ;
Ξεκινώντας με τις αποκαλύψεις του Alcimos στο «Χ» για το μέλλον των ελληνικών τραπεζών
Γνώμη μας είναι ότι κύριο, αν όχι μόνο, μέλημα των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης που εμπλέκονται στο ελληνικό ζήτημα, είναι να ενισχύσουν τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες στην πλάτη των Ελλήνων και των Ευρωπαίων φορολογουμένων, αναφέρει σε ένα άκρως ενδιαφέρον άρθρο στο “Χ” το Alcimos private equity fund.
Αυτά δεν τα λέμε μόνο εμείς, άντε κι ο Krugman («μπορείτε να δείτε την ευρωπαϊκή πολιτική υπό το πρίσμα της διάσωσης όχι της Ελλάδας, αλλά των τραπεζών των πιστωτριών χωρών, με την ελληνική κυβέρνηση να λειτουργεί απλά ως μεσάζοντας—και με τους Έλληνες πολίτες, που έχουν δει μια καταστροφική πτώση του βιοτικού επιπέδου τους, να πρέπει να υποστούν περαιτέρω θυσίες ώστε κι αυτοί να μπορέσουν να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη διάσωση»).
Τα λένε κι άνθρωποι όπως ο πρώην επικεφαλής της Bundesbank Karl Otto Pöhl, που ισχυρίζεται ότι το πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας έγινε «για να προστατευθούν οι γερμανικές, αλλά κυρίως οι γαλλικές τράπεζες από διαγραφές δανείων»). Γι αυτό κι οι διαγραφές στα δάνεια του ιδιωτικού τομέα ήρθαν πολύ αργά, με το περίφημο PSI, κι αφού οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες είχαν άπλετο χρόνο να ξεφορτώσουν ελληνικά ομόλογα στον ευρωπαίο φορολογούμενο μέσω της ECB.
Η ως τώρα, πρακτικά άνευ όρων, στήριξη των ελληνικών τραπεζών (που συμπεριλάμβανε τη στήριξη των μετόχων τους) από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς οφειλόταν κατά τη γνώμη μας αρχικά στην πεποίθηση των θεσμών ότι αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει προηγούμενο για τη στήριξη κι άλλων ευρωπαϊκών τραπεζών (και των μετόχων τους). Όμως, όταν έσκασαν οι κυπριακές τράπεζες, ήταν πολιτικά αδύνατο να στηρίξουν οι Ευρωπαίοι τους (Ρώσους) καταθέτες των Κυπριακών τραπεζών—άρα και τους μετόχους τους. Έτσι λοιπόν φτάσαμε στο bail-in στην περίπτωση αυτή.
Κι επειδή δεν μπορούσαν οι Ευρωπαίοι να διασώζουν τις κυπριακές τράπεζες έτσι και τις ελληνικές αλλιώς (άσε που το πιο πρόσφατο «προηγούμενο» θα ήταν το κυπριακό) φτάσαμε το 2014 στην οδηγία για την εξυγίανση των τραπεζών, την περίφημη BRRD (την οποία, βάσει των αποφάσεων του Συμβουλίου Κορυφής της 12ης Ιουλίου, υποχρεώθηκε να ενσωματώσει άρον-άρον η ελληνική κυβέρνηση).
Η οποία BRRD προβλέπει, σχετικά με την περίπτωσή μας, το εξής: Μετά την 1/1/2016, η διάσωση των τραπεζών με δημόσιους πόρους θα προϋποθέτει τη συμμετοχή (αγγλιστί: bail-in, διάβαζε: κούρεμα) των μετόχων και άλλων μη ασφαλισμένων πιστωτών (συμπεριλαμβανομένων των καταθετών άνω των 100.000 ευρώ). Με άλλα λόγια, αν η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν ολοκληρωθεί μέχρι τις 31/12/2015, πάμε για bail-in.
Βέβαια, υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να ολοκληρωθεί νωρίτερα η ανακεφαλαιοποίηση: το γεγονός ότι το ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιουλίου αναφέρεται στην ανάγκη «να είναι άμεσα διαθέσιμο ποσό ύψους 10 δισεκ. Ευρώ» για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Η πρόσφατη συνέντευξη του Benoît Cœuré, μέλους του εκτελεστικού συμβουλίου της ECB στην οποία λέει ότι η ανακεφαλαιοποίηση θα γίνει «πριν το τέλος του έτους, λαμβάνοντας υπόψη και υπάρχοντα θεσμικά πλαίσια για την εξυγίανση των τραπεζών και τις κρατικές ενισχύσεις». Σύμφωνα πάντως με το ανακοινωθέν του Eurogroup της 14ης Αυγούστου τα stress tests θα ολοκληρωθούν «πριν το τέλος της χρονιάς».
Η λογική λέει άλλα: σύμφωνα με πηγές του Reuters, τα stress tests των ελληνικών τραπεζών θα ολοκληρωθούν μέχρι τα μέσα ή τα τέλη Οκτωβρίου—κι ότι, ως τότε, τα περίφημα αυτά 10 δις θα παραμείνουν σε ένα «δεσμευμένο λογαριασμό».
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι ελληνικές τράπεζες θα γνωρίζουν τις κεφαλαιακές τους ανάγκες (στο καλύτερο σενάριο) περί τα τέλη Οκτωβρίου: θα έχουν έξι εβδομάδες (γιατί οι αγορές ουσιαστικά κλείνουν μετά τη δεύτερη εβδομάδα του Δεκεμβρίου) προκειμένου να ολοκληρώσουν (τεράστιες) αυξήσεις κεφαλαίου, ενώ μάλιστα έχουμε capital controls.
Μιλάμε για ανέκδοτο.
Για να τελειώνουμε: Το έχουμε πει εδώ κι ένα μήνα περίπου ότι οι ελληνικές τράπεζες θα καταλήξουν στα χέρια ξένων τραπεζών, μετά από bail-in. Τα υπόλοιπα είναι ιστορίες για μικρά παιδιά.

Ας δούμε απλά τι σημαίνει αυτό:
Για μετόχους: τέλος. Finito. Game over. Πως αλλιώς να το πούμε;
Για κατόχους υβριδικών τίτλων κ.λπ.: το ίδιο.
Για τους καταθέτες άνω των 100.000 ευρώ (και κοινούς ομολογιούχους): παίζεται, αλλά σκούρα τα πράγματα.
Να εξηγήσουμε γιατί: σύμφωνα με το άρθρο 44 παρ. 5 της BRRD, για να χρησιμοποιηθεί κρατικό χρήμα για τη διάσωση μιας τράπεζας, πρέπει πρώτα να έχει κουρευτεί τουλάχιστον το 8% του συνολικού παθητικού του τραπεζικού ιδρύματος.
Επίσης, για χρησιμοποιηθεί κρατικό χρήμα ύψους άνω του 5% του παθητικού του πιστωτικού ιδρύματος, πρέπει πρώτα να έχουν κουρευτεί οι πάντες, πλην των καταθετών κάτω των 100.000.
Για τις τέσσερις συστημικές τράπεζες, το 8% του παθητικού τους ανέρχεται σε 29 δις περίπου, ενώ το 5% είναι σχεδόν 18 δις. Επειδή οι ευρωπαίοι φίλοι μας , σύμφωνα με το ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιουλίου, έθεσαν ευγενώς στη διάθεση της χώρας μας το ποσό των 10 ως 25 δις για την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, προκύπτει το εξής: Αν χρησιμοποιηθούν μέχρι 18 δις για τις συστημικές τράπεζες, λογικά οι κοινοί πιστωτές (και καταθέτες άνω των 100.000) την γλυτώνουν, γιατί τα 31 δις των ιδίων κεφαλαίων υπερβαίνουν το 8% που απαιτείται για να ενεργοποιηθεί η δυνατότητα κρατικής στήριξης.
Αν όμως χρησιμοποιηθεί κρατικό χρήμα έστω και ένα ευρώ πάνω από το 5% του παθητικού των συστημικών τραπεζών (πάνω από τα 18 περίπου δις), τότε οι καταθέτες άνω των 100.000 και οι ομολογιούχοι κουρεύονται κατά 100%. Ναι, 100%.
Διαβάστε μόνοι σας το άρθρο 44 παρ. 7(β) της BRRD αν δεν πιστεύετε: για να υπερβεί το 5% η κρατική στήριξη πρέπει προηγουμένως να «έχουν απομειωθεί ή μετατραπεί πλήρως όλες οι μη εξασφαλισμένες, μη προνομιούχες υποχρεώσεις, πλην των επιλέξιμων καταθέσεων».
Τώρα, θα μας πείτε, ποιος ξέρει ποιο θα είναι το ποσό που θα χρειαστεί για την ανακεφαλαιοποίηση κι αν θα είναι πάνω ή κάτω από 18 δις; Θα το μάθουμε μετά τα stress tests.
Σωστά, αλλά υπάρχουν κάποιες ανησυχητικές ενδείξεις, όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν: στην αρχική ανάλυσή του IMF για τη βιωσιμότητα του χρέους της 26ης Ιουνίου, το κόστος ανακεφαλαιοποίησης εκτιμήθηκε σε μόλις 5,9 δις.
Όχι όμως και στην πιο πρόσφατη της 14ης Ιουλίου: «η προκαταρκτική (από κοινού συμφωνημένη) εκτίμηση των τριών θεσμών είναι ότι οι συνολικές χρηματοδοτικές ανάγκες μέχρι το τέλος του 2018 ανέρχονται σε €85 δις, €25 δις περισσότερα απ’ την πρόβλεψη της προηγούμενης έκθεσης, κυρίως λόγω της εκτιμώμενης ανάγκης για μεγαλύτερο αποθεματικό για τη στήριξη του τραπεζικού τομέα της τάξεως των €25 δις [έμφαση δική μας]».
Ας δούμε επίσης τι αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στην έκθεση αξιολόγησης της αίτησης της Ελλάδας για υπαγωγή στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης (με ημερομηνία 10 Ιουλίου): «Μετά το τέλος του 2014, η κατάσταση στον τραπεζικό τομέα έχει επιδεινωθεί δραματικά, εν μέσω αυξημένων κινδύνων ως προς τη χρηματοδότηση του Δημοσίου, φυγής καταθέσεων, χειροτέρευσης της μακροοικονομικής κατάστασης και πιο πρόσφατα λόγω της εφαρμογής διοικητικών μέτρων σχεδιασμένων ώστε να σταθεροποιήσουν τη χρηματοδότηση των τραπεζών και να διατηρήσουν την οικονομική σταθερότητα. […] Το εκτιμώμενο μέγεθος του αναγκαίου αποθεματικού υπολογίζεται προκαταρκτικά σε 25 δις».
Άρα, φαίνεται ότι κι οι καταθέσεις άνω των 100,000 πάνε μάλλον υπέρ πίστεως και (ευρωπαϊκής) πατρίδος. Μα θα μας πείτε, στο ανακοινωθέν του Eurogroup της 14ης Αυγούστου δεν αναφέρεται ρητά ότι θα εξαιρεθούν οι καταθέτες από το bail-in;
Προφανώς, πρόκειται περί παρεξηγήσεως, που έσπευσε να λύσει λίγες μέρες μετά με δηλώσεις του στο Bloomberg ευρωπαίος αξιωματούχος: Οι καταθέτες θα προστατεύονται μέχρι 1/1/2016, οπότε τίθεται σε ισχύ η BRRD. Γνώμη μας είναι ότι μπορεί να καταλάβει κανείς ότι ένας πολιτικός (έστω και ευρωπαίος) ψεύδεται, από το αν κουνάει το στόμα του.
Υπό το πρίσμα της ανωτέρω ανάλυσης, το προαναφερθέν ανακοινωθέν του Eurogroup, όπως και τα capital controls, μπορεί να επιτέλεσαν (ηθελημένα ή όχι) κι άλλο έργο: αυτό του να παραμείνουν οι καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες, ώστε να κουρευτούν προκειμένου να ενισχυθούν τα ίδια κεφάλαια των ελληνικών τραπεζών (που θα καταλήξουν σε «ξένα χέρια»).
Είναι και κάτι πράγματα ανεξήγητα: Ο Draghi λέει στις 16 Ιουλίου (μετά, άρα, τη συμφωνία στο Eurogroup) ότι «ικανοποιήσαμε ουσιαστικά το αίτημα της Τράπεζας της Ελλάδος [για αύξηση του ELA κατά 900 εκ.]».
Γιατί μόνο για 900εκ. ήταν το αίτημα της ΤτΕ μετά τη συμφωνία; Γιατί να μη ζητήσει η ΤτΕ σημαντική αύξηση του ELA; Στις 18 Αυγούστου ο ELA μειώθηκε, σύμφωνα με το Reuters “μετά από αίτημα της Τράπεζας της Ελλάδος, λόγω της βελτιωθείσας κατάστασης ρευστότητας».
Μα αν βελτιώθηκε η ρευστότητα, το λογικό δε θα ήταν να ζητήσουμε να μη μειωθεί ο ELA και να διευκολύνουμε τον κοσμάκη να σηκώνει περισσότερα χρήματα από τα ATMs και να χρησιμοποιεί τις κάρτες του στο εξωτερικό;
Από την άλλη μεριά
«Φωτιά» έχει πάρει το παρασκήνιο γύρω από τη συγκρότηση του νέου υπέρ-ταμείου των 50 δισ.-«πυλώνα» των δεσμεύσεων που ανέλαβε η κυβέρνηση στο πλαίσιο του τρίτου Μνημονίου.

Ενόψει των αποφασιστικών κινήσεων που δρομολογούνται για τη δημιουργία του, από τον Οκτώβριο, οι πληροφορίες μιλούν για διαγκωνισμό ισχυρών συμφερόντων τα οποία επιδιώκουν να πάρουν το πάνω χέρι στην πρωτοφανούς έκτασης επιχείρηση «αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας».
Mεταξύ αυτών, «παλαιοί γνώριμοι» από την πρώτη περίοδο της ελληνικής κρίσης, αλλά και νέοι «αστέρες», που εμφανίζονται σε κάποιες περιπτώσεις να «εκπροσωπούν» και τις επιταγές ορισμένων εκ των μεγάλων εταίρων.
Πηγές με γνώση όσων συμβαίνουν στο φόντο της υλοποίησης της συμφωνίας Aθήνας-δανειστών, αλλά και των πολιτικών διεργασιών, εντάσσουν σε αυτό το «χορό» τους γνωστούς συμβουλευτικούς οίκους Roland Berger, McKinsey, Bain & Co, ενώ ρόλο φέρεται να διεκδικεί και η δικηγορική εταιρία Baker & Mc Kenzie.
O «κατάλογος» συνεχίζεται, αφού, δεδομένης της στρατηγικής σημασίας που έχει για το όλο εγχείρημα η διαχείριση της τεράστιας ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, «υποθήκες» εμφανίζονται να εγγράφουν και εξειδικευμένα «σπίτια», όπως οι Hill International και Cushman & Wakefield.
H ROLAND BERGER & O ΣOΪMΠΛE
H “Deal” καιρό τώρα («Tο νέοTαμείο TAIΠEΔ-“Treuhand”, 17 Ιουλίου και «Στα χέρια του κουαρτέτου η δημόσια περιουσία», 7 Aυγούστου) είχε αποκαλύψει τόσο τις πραγματικές προθέσεις των δανειστών και τις «αφανείς» κρίσιμες λεπτομέρειες, όσο και τις λίστες-πηγές «τροφοδοσίας» του νέου ταμείου με κρατικά assets.
Aπό τότε επισημάναμε τον ρόλο της γερμανικής Roland Berger στην υπόθεση εκποίησης της δημόσιας περιουσίας ήδη από την αρχή της κρίσης. Αυτή ήταν, άλλωστε, που «παρέλαβε» την αμερικανικής πατρότητας ιδέα για τη δημιουργία ενός ταμείου 50 δισ. με εργαλείο την τιτλοποίηση (είχε κατατεθεί το 2009 στην κυβέρνηση Kαραμανλή) και την μετεξέλιξε στο σχέδιο “Eureka”. H πρόταση του γερμανικού think tank, -στελέχη του οποίου είναι σύμβουλοι της A. Mέρκελ-, προς την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου προέβλεπε την καταγραφή του συνόλου των κρατικών περιουσιακών στοιχείων (τράπεζες, ακίνητα, λιμάνια κτλ.) και την ένταξη τους σε μια εταιρία, στα πρότυπα της Treuhand για την Aν. Γερμανία. Παράλληλα, τη μεταφορά των προς ιδιωτικοποίηση στοιχείων σε μία Holding με έδρα το Λουξεμβούργο, η οποία θα εξαγοραζόταν από την E.E. έναντι 125 δισ. για αντίστοιχης αποτίμησης assets. Mε τα έσοδα θα επαναγοράζονταν ομόλογα από την EKT και τον EFSF, μειώνοντας το χρέος σε 88% του AEΠ.
Tα «πρωτεία» ωστόσο, από το 2010, για εφαρμογή μοντέλου Treuhand στην Ελλάδα «έτσι όπως το απαιτούν η τρόικα και οι διεθνείς αγορές» ανήκουν στον «φιλέλληνα» Zαν-Kλοντ Γιούνκερ.
Tο σχέδιο «επανήλθε» μέσω ESM τον Αύγουστο του 2013, αλλά απορρίφθηκε από την Αθήνα. Τελικά, μέσω του τρίτου Μνημονίου, «πέρασε», αλλά με την έδρα του Ταμείου να παραμένει στην Ελλάδα.

TO IfG & H KFW
O πραγματικός αρχιτέκτονας είναι βέβαια ο B. Σόιμπλε που μετά μανίας προσπάθησε να πετύχει τη μεταφορά της δημόσιας περιουσίας σε ένα δήθεν «εξωτερικό και ανεξάρτητο fund», όπως το Institution for Growth στο Λουξεμβούργο.
Mια «θυγατρική», δηλαδή, της γερμανικής αναπτυξιακής τράπεζας KFW. Επικεφαλής του Super-visory Board της KFW είναι ο ίδιος ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών και Ceo, από το 2008, ο Ulrich Schroeder, που συνέδεσε το όνομά του με την απώλεια 300 εκ. ευρώ της τράπεζας στο ναυάγιο της Leman Brothers.
Ουσιαστικά, δηλαδή, ο Σόιμπλε ήθελε να θέσει όλη την ελληνική δημόσια περιουσία υπό τη γερμανική και την προσωπική δική του κυριαρχία.
Επειδή το σχέδιο «στράβωσε» όσον αφορά το Λουξεμβούργο, δεν σημαίνει ότι το Βερολίνο έχει παραιτηθεί. Αντίθετα, επιχειρεί τον στενότατο έλεγχο του όλου project μέσω της Roland Berger και άλλων συμβούλων που θα πλαισιώσουν αρχικά την Ομάδα Δράσης, η οποία θα επεξεργαστεί τη συγκρότησή του από τον Οκτώβριο και στη συνέχεια τα δύο αποφασιστικά όργανα, το Supervisory Board και το Board of Experts. Mέσω αυτών θα εκφράζεται η αυστηρή εποπτεία των δανειστών, που θα κρατάνε στα χέρια τους την πραγματική εξουσία, σε αντίθεση με το ρόλο «παρατηρητή» που είχαν μέχρι τώρα στο TAIΠEΔ.
BERLIN VS PARIS
Mετά την υπογραφή της συμφωνίας, οι πληροφορίες μιλούν για αφόρητες πιέσεις της Γερμανίας ώστε την «υψηλή καθοδήγηση» να αναλάβουν η Roland Berger και άλλοι «δικοί» της οίκοι. H υπόθεση έχει βέβαια και μια διάσταση γεωπολιτικού ανταγωνισμού με τους Γάλλους, δεδομένου ότι και αυτοί διεκδικούν ρόλο, και ως «αντάλλαγμα» για την υποστηρικτική στάση τους στις δραματικές διαπραγματεύσεις. Δεν είναι βέβαια τυχαίο, ότι Βερολίνο και Παρίσι έχουν και τους ίδιους «στόχους» σε επίπεδο assets (RWE και EDF στην ενέργεια, Siemens και Alstom στα σιδηροδρομικά), με τους Γερμανούς να έχουν καταγράψει ήδη μια στρατηγική νίκη στα περιφερειακά αεροδρόμια (Fraport έναντι Vinci).
Tο «παρών» δίνουν όμως και άλλα γερά ονόματα της διεθνούς αγοράς στο management consulting κρατών και επιχειρήσεων, όπως οι δύο από τις “Big Three” του κλάδου, αμερικανικές McKinsey (104 γραφεία, σε 60 χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) και Bain & Co, με 53 γραφεία σε 34 χώρες (η τρίτη είναι η Boston Consulting Group), ενώ στο παιχνίδι επιδιώκει να μπει και η επίσης αμερικανική δικηγορική εταιρία Baker & McKenzie,στην οποία θήτευσε ως πρόεδρος η διευθύντρια του ΔNT Kρ. Λαγκάρντ.
155 εκ. θα έπαιρναν το 2012 για την πώληση 3.000 ακινήτων
Ένα μεγάλο «πανηγύρι» είχαν στα σκαριά οι ακριβοπληρωμένοι σύμβουλοι του TAIΠEΔ (υπολογίζεται ότι έχουν εισπράξει πάνω από 30 εκ. από το 2011), με στόχο να πάρουν 155 εκ. ευρώ. Tο σχέδιο που, για ευνόητους λόγους, χαρακτηριζόταν όσον αφορά τις αμοιβές «άκρως εμπιστευτικό» (strictly confidential), αφορούσε την πώληση για λογαριασμό του TAIΠEΔ 3.000 ακινήτων του Δημοσίου, τα οποία είχαν χωριστεί σε τέσσερα χαρτοφυλάκια. Για τη φάση B1 των διαγωνισμών η αμοιβή των συμβούλων έφτανε τα 12.500 ευρώ για κάθε ακίνητο, με το συνολικό εκτιμώμενο ποσό να διαμορφώνεται στα 37,5 εκ. Για την πιο προχωρημένη φάση B2 η αμοιβή σκαρφάλωνε στα 39.000 ευρώ ανά ακίνητο, ενώ το τελικό ποσό θα έφτανε στα 117 εκ.
Σύνολο, 154,5 εκ. μόνο για τις δύο φάσεις των διαγωνισμών που δεν περιλάμβαναν και τα bonus της θετικής οριστικής κατάληξης. Kαι βέβαια μόνο για τα 3.000 ακίνητα, χώρια τα συμβόλαια για τα υπόλοιπα assets. Tο σχέδιο, λόγω του χάους της ακίνητης περιουσίας, έμεινε στα χαρτιά, αλλά οι πληροφορίες έλεγαν ότι το success fee των συμβούλων, ενώ αρχικά προβλεπόταν από τις σχετικές συμβάσεις σε ποσοστό1,65% των εσόδων της κάθε αποκρατικοποίησης, στη συνέχεια αυξήθηκε στο 3,5%. Tο όλο θέμα άπτεται της συνολικής λειτουργίας του TAIΠEΔ από ιδρύσεώς του και αν ισχύουν αυτά, «προδίδουν» την άμεση και διαχρονική σχέση των εταιριών με το «ιερατείο» των δανειστών, δεδομένου ότι οι «υπεραμοιβές» θα κόβονταν από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων που πήγαιναν στον ειδικό λογαριασμό εξυπηρέτησης του χρέους.
Πελώρια ερωτήματα, όμως, προκύπτουν για το ρόλο τους και στο νέο υπερ-ταμείο, καθώς οι ίδιες περίπου εταιρίες θα καθορίζουν την «εύλογη αξία» των assets. H συμφωνία των Βρυξελλών αναφέρεται σε «κατάλληλο καθορισμό τιμών για την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων». Tο πιθανότερο είναι η αποτίμηση να γίνεται από την «επιτροπή εμπειρογνωμόνων» με τη συνδρομή ανεξάρτητων αποτιμητών, όπως συμβαίνει σήμερα στο TAIΠEΔ, που για κάθε project προσλαμβάνεται υποχρεωτικά κάποιος εξειδικευμένος οίκος για αυτή τη δουλειά. H μέχρι τώρα εμπειρία, όμως, είναι οδυνηρή, με κραυγαλέο παράδειγμα τα περιφερειακά αεροδρόμια, όπου η «ανεξάρτητη αποτίμηση» τα αξιολογούσε 340 εκ., όταν η Fraport πρόσφερε 1,23 δισ. και ο δεύτερος υποψήφιος 600 εκ.
TO MONTEΛO TOY “FUND OF FUNDS” KAI OI ETAIPIEΣ EIΔIKOY ΣKOΠOY
Πώς θα λειτουργεί το «σούπερ TAIΠEΔ»
Ανάμεσα στα διάφορα σχέδια που υπάρχουν στο τραπέζι για τη μορφή του νέου Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων, εξετάζεται το μοντέλο λειτουργίας ως Ανώνυμη Εταιρία Επενδύσεων Χαρτοφυλακίου, με τα φορολογικά κίνητρα (απαλλαγές από φόρους κ.λπ.), αλλά και με επιπλέον προβλέψεις λόγω του ειδικού ρόλου που καλείται να επιτελέσει. Θα είναι ουσιαστικά ένα “fund of funds” στο οποίο το Δημόσιο, πέραν του TAIΠEΔ και του TXΣ, θα εισφέρει αξιοποιήσιμα περιουσιακά στοιχεία ελεύθερα βαρών μέσω Εταιριών Ειδικού Σκοπού που θα ιδρυθούν ως θυγατρικές του.
H αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας θα γίνεται μέσω επενδύσεων αυτών των θυγατρικών (και με τη μορφή ΣΔIT) που ανάλογα με το αντικείμενο και το επενδυτικό ενδιαφέρον θα μπορούν να λειτουργούν ως sovereign funds είτε να ελέγχονται μετοχικά από στρατηγικούς επενδυτές ή private equity. Mε βάση αυτό το μοντέλο προβλέπονται ξεχωριστές θυγατρικές, όπως holding ακίνητης περιουσίας, εταιρία που θα συγκεντρώνει τις συμμετοχές του Δημοσίου σε ΔEKO, κατά τομέα (ενέργεια, μεταφορές κ.λπ.) με προοπτική εισαγωγής σε χρηματιστηριακή αγορά, εταιρία με τα δικαιώματα εκμετάλλευσης (AΠE, υδρογονάνθρακες, υδάτινοι πόροι κ.ά.), εταιρίες κατά κλάδο με διαχείριση από εξειδικευμένα private equity funds (Γεωργία, τουρισμός κ.ά.).
Προτεραιότητα θα δοθεί στην κατοχύρωση της θεσμικής και πολιτικής ανεξαρτησίας του Ταμείου, ενώ η διοίκηση, που θα επιλεγεί με συμφωνία κυβέρνησης-θεσμών, θα είναι τεχνοκρατική. Πέρα από το Δ.Σ. θα συγκροτηθεί ανεξάρτητη Επενδυτική Επιτροπή και κρίσιμο ρόλο θα έχουν το Supervisory Board και το Board of Experts που θα πλαισιώνονται από ανεξάρτητους συμβούλους. Είναι δεδομένο βέβαια ότι σε όλα τα όργανα θα εκπροσωπούνται οι δανειστές.
H ROLAND BERGER Από πέρυσι «βλέπει» ξανά Ελλάδα
H Roland Berger Strategy Consultants που δραστηριοποιείται σε 36 χώρες, και εδώ συνεργάζεται με την «Eυρωσύμβουλοι», είχε προσληφθεί ως τεχνικός σύμβουλος του TAIΠEΔ στην αποκρατικοποίηση των Λαχείων (από το Mάρτιο είναι σύμβουλος και της Κυπριακής κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση του κρατικού τηλεπικοινωνιακού οργανισμού ATHK) και από πέρυσι δείχνει ξανά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη χώρα. Πριν ένα χρόνο, τον Σεπτέμβριο του 2014, μάλιστα κυκλοφορούσε έντονα στην αγορά ότι θα επιχειρούσε αυτόνομη κάθοδο με την ίδρυση της Roland Berger Hellas, ενώ στις 23 Ιουνίου, φέτος, διοργάνωσε στην Αθήνα ενημερωτική συνάντηση για τα προγράμματα αναδιάρθρωσης των ελληνικών επιχειρήσεων, παρουσία και εκπροσώπου της αντιπροεδρίας της κυβέρνησης.
Μετά από αυτά τι άλλο πιο ξεκάθαρο όπου στο νέο υπέρ-ταμείο σειρά έχουν να μπουν οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου ( Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία ) και αργότερα οι πρώην χώρες του Ανατολικού Μπλοκ.
Κέντρο αποφάσεων Γερμανογαλλικό και δορυφοποίηση των υπολοίπων αποικιών. Αποφασισμένα όλα από καιρό και το σχέδιο εκτελείται σύμφωνα με την σχεδίαση του σε πλήρη ανταπόκριση των κυβερνώντων.
Μην αφήσεις την Πατρίδα σου να χάσει το χαρακτήρα της και να μετατραπεί σε μάζα ανθρώπων χωρίς συνείδηση, χωρίς εθνικότητα, χωρίς ταυτότητα, όπως είπε κάποτε και ο αξιομακάριστος Χριστόδουλος.