Μια κοροϊδία του ελληνικού λαού και αλλά των λαών της Ευρώπης είναι η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος που κρατάει από τον περασμένο Φεβρουάριο μέχρι σήμερα κι ακόμα δε λέει να κλείσει. Τι να αξιολογήσει κανείς; Άλλαξε τίποτα προς το σοβαρότερο από κάποια ελληνική κυβέρνηση σε αυτό τον τόπο από το 2010, για να το αξιολογήσει κανείς; Έγινε καμιά σοβαρή μεταρρύθμιση που θα μειώσει τις δαπάνες, θα φέρει επενδύσεις, θα προστατέψει εργαζόμενους, πολίτες, συνταξιούχους; Κάτι που να μειώσει την ανεργία; Κάτι από όλα αυτά που έκαναν οι άλλες χώρες που είχαν μνημόνια, όπως Κύπρος, Πορτογαλία, Ιρλανδία, που όχι μόνο βγήκαν από τα μνημόνια, αλλά αρχίζουν να βλέπουν και κάποια δειλή ανάπτυξη; Στην Ελλάδα αντίθετα, η ανάπτυξη έχει καταντήσει σαν το φώς στο τούνελ που μας έλεγε το ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου. Τίποτα δεν άλλαξε. Απλά μετονομάστηκε το «φως στο τούνελ» σε «ανάπτυξη». Η φρασεολογία μένει ίδια, οι πολιτικές μένουν ίδιες, οι πολιτικοί μένουν ίδιοι, τα ρουσφέτια για τα «δικά μας παιδιά» μένουν ίδια.

Τι έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2010 για να χρειάζεται και αξιολόγηση; έχουν αλλάξει μόνο 7 βασικά πράγματα, που δεν έχουν σχέση με μετασχηματισμό της Ελλάδας σε προοδευμένη χώρα: Τις εργασιακές σχέσεις, τις μισθολογικές σχέσεις, την εξαφάνιση των δημόσιων επενδύσεων, την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια στους δανειστές, τη θεσμοθέτηση της ιδιωτικοποίησης φιλέτων του δημοσίου, τον αφελληνισμό στις διοικήσεις των τραπεζών την απόλυση από το δημόσιο εκείνων που πραγματικά δούλευαν, δηλαδή των συμβασιούχων, και τη συνταξιοδότηση όλων όσων είχαν πείρα, κατόρθωμα των πρώτων κυβερνήσεων. Για όλα αυτά χρειάστηκαν 7 κυβερνήσεις και 7 χρόνια χαμένα για 11.000.000 πολίτες μόνο και μόνο για ένα λόγο: Επειδή όλες οι κυβερνήσεις εδώ και 7 χρόνια αρνούνται να αξιολογήσουν τι χρειάζεται αυτός ο τόπος για να γίνει χώρα αντί για χώρος που κατάντησε.

Τι έπρεπε να αλλάξουν; Να διαλύσουν τη Λερναία Ύδρα του δημόσιου τομέα, να καταργήσουν τα προνόμια δεκάδων επαγγελμάτων, να κυνηγήσουν τη μεγάλη φοροδιαφυγή, να φτιάξουν έναν ανεξάρτητο φορολογικό και εισπρακτικό μηχανισμό, να φτιάξουν ένα δίκαιο ασφαλιστικό, να φτιάξουν ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, να φτιάξουν ένα σύστημα Υγείας χωρίς μεσάζοντες, να πολεμήσουν τη γραφειοκρατία και την κλοπή,  να εκσυγχρονίσουν την ελληνική δικαιοσύνη, να φτιάξουν ένα σύγχρονο νομικό και επιχειρησιακό περιβάλλον, να φτιάξουν μια Παιδεία που θα υπηρετεί το κοινωνικό σύνολο και το ελληνικό μοντέλο παραγωγής και ανάπτυξης, να εκσυγχρονίσουν τις μεταφορές σε μια χώρα που είναι στο σταυροδρόμι Ανατολής- Δύσης, να φτιάξουν τηλεπικοινωνίες του 21ου αιώνα, να διδάξουν, αναδείξουν, διαδώσουν, εκμεταλλευτούν εκπαιδευτικά και τουριστικά τον υλικό και πνευματικό πολιτισμό των προγόνων που έζησαν σ αυτή τη χώρα.

Αυτές είναι πραγματικές μεταρρυθμίσεις που μπορούν να εκσυγχρονίσουν ένα κράτος και να το οδηγήσουν στην ανάπτυξη. Μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να αξιολογηθούν. Αλλά σήμερα, σε τι ακριβώς αξιολογείται η κυβέρνηση; Στο πόσα λεφτά θα κόψει από τους μισθούς και τις συντάξεις; Σε πόσους υπαλλήλους θα μπορεί να απολύει ο ιδιωτικός τομέας; Στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά όχι στην απόδοση του δημοσίου; Στο πόση ελληνική περιουσία θα χαρίσουμε στους δανειστές; Στο πόσους φόρους θα βάλουμε για να έχουμε να πληρώσουμε το χρέος; Οι δανειστές έκοψαν τον βήχα στις ελληνικές κυβερνήσεις και ξεκαθάρισαν ότι θέλουν πίσω τα λεφτά που έδωσαν.

Και οι ελληνικές κυβερνήσεις φτωχοποιούν όλους τους άλλους Έλληνες για να βρουν τα λεφτά. Ο ελληνικός λαός όμως πότε θα κόψει το βήχα στις κυβερνήσεις του, που τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα και τον κατακλέβουν με τη δολιότητα και την ανικανότητά τους;